Enkele weken geleden was er nog eens een kort winteroffensief. Terug zat ik te wachten in de schuilhut op de buizerds. Eerst komen steeds Meeuwen en Kraaien. 

Het was stevig aan het sneeuwen, waardoor de autofocus scherpstelling het soms zeer lastig had om het onderwerp scherp te stellen.

Gelukkig stond er wat verderop een knotwilg, in het wazige silhouet kan je de vlokjes zien dwarrelen.

Blijjkbaar genoot ook de Zwarte kraai van dit winters tafereel in de polder. 

Deze winter komen de buizerds als het ware uit de lucht gevallen in mijn tuin. Gisteren kon ik vier verschillende exemplaren fotograferen. Waarschijnlijk heeft het te maken met het feit dat er maar zeer weinig muizen zijn en dat de buizerds zo nog gemakkelijker op aas komen, want ik leg steeds wel een mals stukje vlees.

In totaal heb ik vijf verschillende exemplaren op bezoek gehad, waarvan één, een volwassen vogel was, de overige vier zijn jonge vogels. Vogels die vorig jaar het nest hebben verlaten ( eerste winters). De jonge vogels kan je onderscheiden van de oudere aan de tekening van de borstveren. Jonge vogels hebben borstveren met een verticale tekening, bij de volwassen vogels is de tekening horizontaal. Ook hebben de jonge vogels een lichte iris.

Af en toe gebeuren er wel eens ruzies, en het zijn steeds dezelfde vogels die de gevechten winnen. Op de foto is te zien dat Jonny ( de donkere buizerd) de prooi ( het mals stukje vlees ) beschermd, door de vleugels te spreiden omheen de prooi. Nadien is er een kort en hevig gevecht uitgebroken waarbij peppie ( de witte buizerd) de winnaar was. Aangezien er zeer weinig licht was, heb ik geen scherpe opnames kunnen maken van het gevecht.

Ochtendsfeer langs het Leopoldkanaal.

Met schop en kruiwagen hebben duizenden mensen het kanaal helpen graven van 1843 tot 1854.

Het kanaal loopt van Heist tot Boekhoute.

Kluten zijn vogels die hun voedsel zoeken in het zachte slib, aangezien die biotopen schaars zijn is het duidelijk dat ook de kluut geen algemene verschijning is. Ze overwinteren in het zuiden en langs de kusten. Rond 20 maart komen ze terug in hun broedgebieden. Op dit moment hebben ze nog geen nest maar ze hebben wel reeds een eigen territorium waarin ze weinig andere vogels dulden. Zelfs gaan ze een Blauwe reiger te lijf die wel tien keer groter is dan hen. Vorige week heb ik vele uren doorgebracht aan de oever van de kreek. Uiteindelijk is het mij gelukt om een beeld te maken van een vogel die tijdens de schemering even in de mooie avondgloed kwam paraderen.

Maart is de tijd dat de rammen (mannelijke haas) klaar zijn om met de moertjes (vrouwelijke haas) te paren. Dit verloopt niet van een leien dakje. Bij de hazen is het geen liefde op het eerste gezicht maar is het pas liefde op het twintigste gezicht. De rammen sloven zich dagen en dagen uit om het vertrouwen van een moertje te winnen. Als een verliefde ram niet de haas is met wie ze wil paren, en hij komt te dicht is het moertje niet verlegen om een paar meppen uit te delen. Dit is het typische boksgedrag dat je tijdens de paartijd van de hazen kan waarnemen.

Onder de rammen heeft men de dominatiegevechten. Het zullen enkel de sterkste rammen zijn die kans maken om te paren met een bepaald moertje.

Hazen kennen geen vaste paarband. De hazen vielen wel op in de sneeuw maar ze trokken er zich niks van aan. In die omstandigheden is het ideaal om actiebeelden te maken want met sneeuw en een beetje zon is het niet nodig om de iso-waarden veel te verhogen om hoge sluitertijden te halen. En hoge iso's geven steeds wat ruis in het beeld.